DOS مخفف “Denial Of Service” و DDOS مخفف “Distributed Denial Of Service” می باشد. در علم رایانه حمله منع سرویس یا حمله منع سرویس توزیع شده, تلاش برای خارج کردن ماشین و منابع شبکه از دسترس کاربران مجازش می باشد.اگرچه منظور از حمله DOS و انگیزه انجام آن ممکن است متفاوت باشد, اما به طور کلی شامل تلاش برای قطع موقت یا دائمی و یا تعلیق خدمات یک میزبان متصل به اینترنت است. به عبارت دیگر در این حملات مهاجم مانع از دسترسی کاربران معتبر به سرویس های وب می شود.
در DOS مهاجم به واسطه یک برنامه درخواست های متعدد به سرور هدف ارسال می کند تا بدین وسیله دسترسی به شبکه را از سرور وب سلب کند. به این سبب دیگر کاربران معتبر قادر به دسترسی به وبسایت نیستند. در این هنگام اگر شما سعی در بارگزاری وبسایت داشته باشید با پیغام خطای Network Timeout مواجه خواهید شد.

تفاوت این دو (DOS و DDOS) حمله در چیست؟
در هر دو این حملات سرور هدف از ادامه فعالیت باز می ماند اما تفاوت این دو در منبع حمله می باشد. در حمله DOS مهاجم برنامه را از یک کامپیوتر اجرا نموده, در حالی که در حمله DDOS برنامه مهاجم از چندین سیستم یا سیستم هایی که در حیطه یک شبکه گسترش یافته اند اجرا می شود. در DDOS مهاجم از کامپیوترهای دیگر نیز جهت حمله استفاده می نماید.

انواع حملات محروم‌سازی از سرویس:
روش های زیادی برای این نوع حملات وجود دارد, بنده سعی کردم تمامی نوع این حملات را برای شما جمع آوری کنم اما باز هم ممکن است روش جدیدتری وجود داشته باشد.

HTTP(s) Header
HTTP(s) Post Flood
HTTP(s) Post Request
HTTP(s) GET Flood
Ping of Death
NTP Reflection
DNS Amplification
SSL Exhaustion
TCP Flood
ICMP Flood
Application Attacks
SYN Flood
UDP Flood
Zero-Day Attacks
Smurf Attack
Botnets
RAW Flood
Tear Drop
Buffer Overflow Attack

چند نوع از این حملات را توضیح می دهیم :
Buffer Overflow Attack
حمله سر ریز بافر هنگامی رخ می دهد که میزان اطلاعات نوشته شده در بافر بیش از میزان پیش بینی شده برای آن در مموری سیستم باشد. حمله کننده می تواند دیتای کنترل کننده مسیر اجرای برنامه را بازنویسی کرده و با سرقت و در دست گرفتن کنترل برنامه کدهای برنامه دلخواه خود را به جای پروسه های سرور به اجرا در آورد.

Ping of Death Attack
در تمامی قرن بیستم این شیوه یکی از مشهورترین حملات DoS بود. اما امروزه به طور کلی بلوکه شده و جلوی آن گرفته شده است. حمله کننده به عمد یک پاکت یا بسته IP بزرگتر از ۶۵۵۳۶ بایت را که توسط پروتکل IP مجاز شناخته می شود ارسال می کرد. در این پروتکل فایل در مبدا به بسته های اطلاعاتی خرد شده و پس از ارسال به کامپیوتر مقصد, بسته های اطلاعاتی در مقصد سر هم شده و بر روی کامپیوتر مقصد فایل دوباره ساخته می شود. اما سیستم عامل مقصد از عهده سر هم کردن پاکت های اطلاعاتی با اندازه بزرگتر از استاندارد که حمله کننده به صورت عمدی ساخته و ارسال کرده بود, بر نمی آمد و قفل می کرد, ری استارت می شد یا حتی به راحتی کرش می کرد.

Smurf Attack
این حمله شیوه ای برای ایجاد یک ترافیک معنی دار و آزار دهنده بر روی شبکه کامپیوتری قربانی است. در این شیوه حمله کننده سیستم قربانی را با ارسال پیام های Ping قلابی غرق می کند.
در این روش, جانی تعداد بسیار زیادی ترافیک ICMP echo یا همان پینگ تولید می کند و آنها را از منابع ناشناس و قلابی به سمت هاست قربانی ارسال می کند. نتیجه هم تعداد فراوانی پاسخ پینگ است که باعث نابودی سیستم قربانی می شود.

Tear Drop
این حمله شامل ارسال قطعات پاکت های اطلاعاتی روی هم افتاده ای است که بزرگ تر از اندازه معمول هستند اما کاملا انباشته نشده اند. این بسته های ناقص الخلقه در سیستم عامل های مختلف به دلیل باگ های موجود در کد های دوباره سازی بسته های اطلاعاتی مرتبط با پروتکل TCP/IP, باعث کرش کردن سیستم می شوند.

SYN Attack
حمله کننده درخواست های TCP SYN جعلی برای سرور قربانی ارسال می کند. سرور تمامی منابع را به کار می گیرد تا درخواست های دریافتی پاسخ دهد. اما مشکل اینجا است که درخواست دهنده ها قلابی هستند! هر پاسخ تا تایید توسط درخواست دهنده به صورت یک اتصال نیمه باز بر روی سرور باقی می ماند. سرور در پاسخ یک بسته TCP/SYN-ACK برای درخواست دهنده ارسال می کند و منتظر پاسخ از آدرس فرستنده می ماند. به هر حال به دلیل عدم وجود فرستنده واقعی, هیچ گاه پاسخی برنمی گردد. و کم کم اتصالات نیمه باز تمام اتصالات ممکن سرور را می مکند و اشباع می کنند. پس سرور از پاسخ گویی به دیگر کاربران معمول خود باز می ماند.